Yemiyor,içmiyor diye oturup ağlayıp zırlarsan haline şükretmeyi unutursan,alırsın işte böyle başına belayı.Tabi şimdi baştan söylüyorum halimize binlerce kez şükürler olsun,beterin beteri var ama bu psikolojik şeyleri aşmak ne kadar zormuş.
Bu yazılarımı okuyanlar ister ay ne sıkıntılı kadın desin,ister her şeyi ne çok takıyor desin.Yani ne derseniz deyin ama şu an hissettiklerim bunlar.Yazmayayım dedim,okuyan kimsenin canını sıkmayayım dedim ama içimden geleni yazamayacaksam neden var ki bu blog.
Bir önceki yazımda bahsettiğim gibi kızım bir korku içinde debelenip gidiyor.
- Uzmanların önerdiği gibi onu kendi haline bıraktık
- Resimler çizdirdik,olayı başka olaylarla harmanlayarak konuyu araba mevzusuna getirdik.
- Oyun oynadık,biz arabaya binmek istemeyen çocuk olduk,o annemiz oldu.
Ben çocuk olunca bana arabalardan korkulmaz diye kızdı ve "Ben seni arabaya bindiririm anneciğim gel tut elimi." dedi elimi tuttu ama ne zaman kapıya geldik "Anne ben avabaya binmicem." dedi.
- Konuştuk,onu anladığımızı,,korkularının olabileceğini bunun olabilecek bir şey olduğunu dilimiz döndüğünce ifade ettik ama......
Olmuyor,insan bir yerde tıkanıyor,istiyor ki bir an önce geçsin bitsin her şey.Hele ki söz konusu çocuk olunca daha bir zor.Sevgili Banu geçen gece 23:45'te twitter'dan yazmıştı konuşalım diye sanırla bana tavsiyelerini anlattı,bir doktor önerdi.İlk defa o gece sakince uyuyabildim.Çok teşekkürler bir kez daha.Bugün babası sevgili arkadaşım Banu'nun tavsiyesi ile görüştüğümüz doktor Atiye Koç'a durumu anlatırken ben gözyaşlarıma hakim olamadım.Sanki benim sağlıklı,mutlu,pozitif,oyunlar oynayan sakin kızım bir tuhaf olmuş ve asla düzelemeyecekmiş gibi geldi.
Yapı itibariyle pek sabırlı değilimdir,bir şeyler hemen olsun isterim,mükemmeliyetçiliğimden kaynaklanan bir şeyde vardır ki hiç bir şey sürüncemede kalsın istemem.Her şey tıkır tıkır olsun rayında gitsin isterim.Maalesef ki bu bir grip değil,yada basit bir soğuk algınlığı,öyle sabır olmadan bas ilacı geçsin bir iş hiç değil.Bayağı bayağı sabır gerekiyor bunun için,bunun yanında anlayış ve özveride gerekiyor.Tıpkı bir diğer arkadaşım Tüten'in yönlendirdiği Nilüfer Hanım'ın da dediği gibi.Sağolsun sevgili Tüten'de ben daha bir kere sorduğumda bir sür şey yazdı konu ile ilgilendi ve beni yönlendirdi.Ona da kocaman teşekkürler.
Atiye Koç ve Nilüfer Devecigil bizi telefonda çok güzel dinlediler,yapmamız gerekenleri anlattılar ve ortak kanı şu oldu evet siz evde bazı şeyleri yapabilirsiniz ama bu çocuğun bir uzman tarafından incelenmesi lazım;siz evde ne kadar doğru şeyler uygulasanız da çocuğun bu durumda ki tepkilerini yorumalayamayacağınız için ilerleme kaydetmek çok güç.
Atiye Hanım evimize yürüme mesafesinde gideceğimiz bir uzman tavsiye edemedi o civarda tanıdığı bir uzman yokmuş ,Nilüfer Hanım ise bir uzman önerdi bu akşam ona gideceğiz.Umarım derdimize derman olur.
Aman bunda ne var kendi haline bırak geçer diyebilirsiniz ama inanın kaç gündür düşünmekten uyuyamıyorum.Dün kuzenimin oğlu evlendi güya Lina ile takım giyinecektik o gelemedi diye içimden giyinmek bile gelmedi bir yanım hep eksikti.Takımım şampiyon oldu diye tesislere kutlamaya gittik ama orada bile çocuğuyla gelenleri,arabada bayrak sallayan çocukları görünce hüngür hüngür ağladım.Çocuk arabada kendini cenin şekline sokup,ellerimizle yüzünü kapayıp, 40 dakikalık yola bile gitsek aynı şiddetle ağladığında,insan kendini çok çaresiz hissediyor.Erken doğum,alerji,ameliyat vs vs çok şey yaşadık ama ben -kendi hastalığımda dahil- ilk defa kendimi bu kadar çaresiz hissediyorum.Çünkü çocuğum iletişime kapalı ve hiçbir şekilde bu konuda onun duvarlarını yıkamıyorum.
Ayrıca ya benim yada babasının yanlış yaptığı bir şeyden böyle olduysa aman ilgisiz mi bıraktık,biz mi bir şey yaptık diye düşünmek bunu düşünerek kendini yemek en kötüsü.
Annelik zor vesselam...Rahat insan olmak lazım ama huy işte....Olamıyorum.....
Canım Allah yardımcınız olsun keşke elimden bir şey gelse de yardım edebilsem zor bir durum umarım bu akşam pedegogdan sonra bir şeyler netleşir de çözüm sürecine girersiniz...
YanıtlaSilçok geçmiş olsun. umarım gideceğiniz uzman size yardımcı olur ve bu sorunu kolaylıkla atlatırsınız.
YanıtlaSilÇok üzüldüm yaşadığınız bu duruma. Çocuklar üzülünce biz daha çok üzülüyoruz anneleri olarak. Bir arkadaşım anlatmıştı; ona da Sabiha Paktuna isimli bir doktor anlatmış. Bir gün bir anne gelmiş çocuğunu muayene ettirmek için. Çocuk uzun zamandır tuvaletini tuvalate yapmaya alışık olduğu halde birkaç haftadır banyoya girmeye bile korkuyormuş. Aile haftalarca uğraşmış, anlamaya çalışmış ama yok. Çocuk tuvaleti görür görmez kriz geçiriyormuş.Saatlerce ağlıyormuş. Bu doktor sonun da çocuğu konuşturmayı başarmış. Sorun reklamlarmış. Çocuk bir deterjan reklamında klozette böcekler olduğunu ve bu deterjanla temizlendiğini görmüş. O böcekleri o reklamda gördükten sonra bir daha korkudan girememiş. Sorunun nedenini öğrendikten sonra doktorun da yardımıyla çözmüşler.
YanıtlaSilNe alaka diyebilirsin ama tv gördüğü birşey, yada arabayla ilgili yapılan bir sohbetten bile etkilenip korkmuş olabilir. Bilmem tabi, sadece bu aklıma geldi ve yazmak istedim. Umarım en kısa zamanda geçer gider inşallah.
Canım benim kıyamam herşey düzelecek sadece biraz zaman ve yıpranma payıyla. Yapabileceğin herşeyi yapmaya çalışan özverili ve emekçi bir annesin. Kalbini temiz tut ve olumlu düşün. Dualarımızla ve kalbimizle yanınızdayız. Özgem de bende kocaman öpüyoruz Lina ve seni.
YanıtlaSilCanım rica ederim, ne zaman istersen elimden ne geliyorsa yaparım
YanıtlaSil